Büyük bir fabrika’da ODTÜ’den yeni mezun olarak işinde gücünde taze bir mühendisken 2006 yılı Ağustos ayında, Tayvan hükümetinin Çince Öğrenme bursunu kazanıp, radikal bir kararla istifa ederek, altı aylığına, Uzakdoğu’nun da doğusundaki küçük ada ülkesi Tayvan’a yerleştim. Burada yaşadıklarımı, öğrendiklerimi, bu altı ay içerisinde, altı ayrı yazı dizisiyle sizlerle paylaşmaya çalıştım. Yolculuktan, yemeklere, insanlarından, Çince diline kadar tüm ayrıntıları özetlediğim Uzakdoğu yolculuğu yazılarımın birinci serisini keyifle okumanız dileklerimle.
Yolculuğumuz, Singapur Havayollarıyla İstanbul–Dubai, Dubai-Singapur ve Singapur’dan da Taipei üzerinden oldu. Singapur Havayolları, denildiği üzere, her koltukta televizyon, yemekleri, hatta her kalkışta sıcak havlu servisleriyle (bu olayı çok fazla anlamış değilim, etraftaki insanların da tam olarak anladığını zannetmiyorum) en iyi havayollarından biri. Özellikle, geleneksel kıyafetlerle dolaşan host ve hostesler size İstanbul’dan bindiğiniz anda uzak doğu esintisini sağlıyorlar.
Yolculuğumuz sırasında, Türklerden vize istenmediği için, Singapur’daki aktarmada 3 günlük bir erteleme isteyerek, Singapur’da kaldık. Singapur beklediğimin aksine, İngilizce konuşulan, trafiğin soldan aktığı, Uzakdoğu’dan öte bir Avrupa kentini andıran bir yerdi. Bir derece kuzey enleminde olmasından ötürü sıcaklığın ve nemin had safhada olduğu bir bölge olduğundan, şehirde gezerken oldukça zorlandık. Merlion denilen, ağzından su fışkıran aslan görülemeye değer yerlerden biri. Akşam üzeri Hospitality Club (misafirperverler kulübü) vasıtasıyla randevu ayarladığım Singapurlu arkadaşlarla buluştuk. Bizi, Singapur Nehri kenarında, yerel yemeklerin sunulduğu bir restorana götürdüler. İlk başta kokusundan ve görüntüsünden çekinsem de, bizim sigara böreğini andıran bir görüntüsü olmasından ve açıkmış olmamdan dolayı, sunulan Spring Roll’ları afiyetle yedim. Özellikle buradaki, özel soslardan tatmanızı tavsiye ederim. Yemeğe gerçekten, özel bir tat veriyorlar. Sonrasında, bizi yine nehrin kenarında bulunan, geleneksel içkilerinin sunulduğu bir restorana götürdüler. Singapur Sling denilen içkilerini tattık, meyve kokteylini andıran bir tadı vardı ama içmeye değer. Ben de bu arada bir Türk olarak boş durmadım, yanımda getirdiğim taze!! Fındıkları ikram ettim, hayatlarında ilk defa gördükleri fındıktan çok hoşlandılar. Neden fındığın fiyatı bu kadar düştü diye de hayıflanmadım değil ?
O gece, Hospitality Club’tan tanıştığımız Polonyalı bir çiftin, Singapur’daki havuzlu bir sitesinde kaldık. Misafirperverlik kulübünün bu derece etkili olduğunu düşünmezdim. Tüm gece internet, kalma, yeme, içme… Şiddetle tavsiye ediyorum, inanın bizden misafirperver çıktılar. Bir avuç fındık da oraya bırakarak ayrıldık.
Bir de Uzakdoğulular’ın satış taktiğinden bahsedeyim. Singapur’da, ışıl ışıl sokakların olduğu, incik boncuktan, elektronik eşyaya birçok ürünün satıldığı China Town’da (Çin Mahallesi), kamera almaya niyetlendim. Dediğim gibi sadece niyetlendim. Ancak dükkana girmem ve Çinli satıcının yoğun baskısı ve ısrarı sonucu 2 saat süren pazarlık sonunda kamerayı almış oldum. Siz siz olun, pazarlık yapmadan sakın bir şey almayın. İnanın 450 dolar dediği kamerayı, yanında lensleri, çantası, 3 saatlik piliyle beraber 380 dolara aldım.
Ertesi gün yarım saat uzaklıkta olan Malezya’nın Johor Bahru şehrine geçtik. Amaç, bir şekilde bu ülkeyi de. Türklere vize uygulamadığı için ziyaret etmekti. Çoğunluğu müslüman olan ülkede gerçekten insanlarla çok iyi anlaştık. Hayatımda ilk defa burada, muzun bir tavada, özel sosuyla beraber kızaltılarak satıldığını gördüm. Gerçekten lezizdi. Müslüman olan satıcının bizle fazlaca ilgilenmesi ve Türkiye’de muz pahalıdır dediğimde, bana bir kilo muz hediye etmesi de cabası? Diğer ilginç yemeklere kokularından ötürü fazla yanaşamadım.
Malezya’da, malum sıcaktan susayınca, bir restorandan su isteme durumunda kaldık. Bana verdikleri poşet içinde buz ve dışarıda tutulmuş sıcak bir şişe su. İnanın bu adamlar neden buzdolabında su tutmak yerine buz ikram ediyorlar anlayamadım. Ama şunu söylemem lazım; Singapur’a göre, Malayca, Hintçe, Çince ve de İngilizce konuşulan bir ülke olması ve o yerel dükkanları, karışık trafiği gördükten sonra Uzakdoğu havasını bu ülkede aldım diyebilirim.
Uzakdoğu’ya yolculuğumuz bu şekilde geçti. Tayvan’a gelince, çok ama çok farklı. Motorsiklet, bisiklet, insan, Çince yazılı tabelalı ve kokulu caddeleriyle, cıvıl cıvıl tam bir Uzakdoğu ülkesi. Burası hakkında izlenimlerimi de bir sonraki yazımda paylaşacağım.
Sırtçantalılar Topluluğu kurucu üyesi Ömürden Sezgin’in yazısı Radikal Gazetesi internet sitesinde yayınlanmıştır.